3 Mayıs 1944 Türk Milliyetçiliği fikriyatının, Türkçülük ve Turancılığın şaha kalktığı gündür.
1944 yılı Nisan ayında Hüseyin Nihal Atsız gençler arasında yayılan “materyalist dalga” nedeniyle, TBMM‘deki bir konuşmasında “Ben milliyetçi ve Türkçüyüm.” diyen Başbakan Şükrü Saraçoğlu‘na iki tane açık mektup yazıp, Türkçülüğün hâlâ hayata geçirilemediğini belirtir.
Ayrıca mektupta Milli Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel‘in emriyle komünist yazılar içeren dergilerin okullara dağıtıldığını ve o sıralarda vatana ihanet suçlamasıyla hapishanede yatan Nazım Hikmet‘e de gizli yollardan para gönderildiğini yazar.
Kendisini Türkçü olarak tanımlayan Şükrü Saraçoğlu, Atsız‘ın her zaman doğru şeyler konuştuğunu – yazdığını bildiği için, bu sözleri derinden hissetmiş ve “Devlet çatısı altında ve hatta yönetimde bulunan bu hainleri, yine devletin parasıyla nasıl beslerim?” diye düşünmüştür.
Dönemin Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, 19 Mayıs 1944’te büyük bir “hainlik” vesikası olarak tarihe geçecek bir söylemde bulunmuş, Atsız ve arkadaşlarını çok ağır bir dille yermiştir…
Atsız‘ın gönderdiği açık mektup, halk, meclisteki vekiller ve o dönemde “kızıl tehlike” adı altında gösterilen “Sabahattin Ali, Hasan Ali Yücel, Nazım Hikmet” gibi kişiler arasında tepkiyle karşılanır. Kısa bir süre sonra Sabahattin Ali, Atsız‘a “iftira davası” açar
Sonrasında; Irkçılık-Turancılık davasının gerekçelerinden biri olarak gösterilen Hüseyin Nihal Atsız – Sabahattin Ali davası için Atsız 3 Mayıs 1944 günü Ankara’ya mahkemeye çağrılmıştır.
2 Mayıs 1944 gecesi kimseye haber vermeden geç saatlerde İstanbul Haydarpaşa’dan trene biner ve Ankara’ya doğru yola çıkar, bu arada birbirinden habersiz birçok Türkçü, Turancı gençler Atsız’a destek vermek için ellerinde pankartlarla Atsız’ın 3 Mayıs 1944 sabahı varacağı Ankara Tandoğan garı önüne toplanmıştır.
Her ne kadar bazı Türk düşmanlarınca karalanmaya çalışılsa da, Atsız Ata’nın yazdığı büyük eserler, Türk Yurdu‘nda yaşayan genç bozkurtları uyandırmaya yetmiştir. Atsız Ata ile birlikte, Türkçü düşünür Reha Oğuz Türkkan gibi birçok kişinin böylesine bir davada yargılandığını gören ve birbirlerinden kesinlikle haberleri olmayan gençler, hemen Ankara’ya akın ederler.
3 Mayıs 1944 günü Atsız Ankara’ya ulaştığında yer yerinden oynar binlerce genç Atsız’ı büyük sevgi gösterileri ve çiçeklerle karşılarlar. H. Nihâl Atsız’ı omuzlarına alarak slogonlar ve marşlar eşliğinde destek verirler…
” Ankara nümayişi” olarak adlandırılan vak’a Atsız’ın mahkemedeki konuşmasına müteakip gençlerden birinin “kahrolsun komünistler” şeklindeki bağrışı bütün kalabalık tarafından tekrarlanmış ve soncunda ise büyük bir kalabalık Ulus Meydanına doğru yürüyüşe geçmiştir.
Bu protesto vakasında kayda değer olan husus tek parti döneminin sesiz, itaatkâr, tepkisiz bir toplumun ilk defa meydanlara inerek protestoda bulunması, hiç görülmemiş böyle bir olayın etkisinin de geniş ve şiddetli olmasına sebep olmuştur.
Bugüne kadar toplumsal muhalefet hareketlerine pek alışık olmayan polis bu olaya şiddetli bir yöntemle müdahalede bulunmuş ve pek çok gösterici genci göz altına almıştır.
3 Mayıs 1944′te mahkeme salonunda savunmasını verirken adliye binasının içi ve dışı binlerce bozkurtla dolmuştur. Aynı anda Türkçülerin bu denli bir gövde gösterisi yaptığı dönemde onların gücünü kırabilmek adına, mahkeme çevresinde toplanan ve “Yaşasın Atsız, kahrolsun komünizm!” diye bağıran Türkçü gençler, şiddetle gözaltına alınmış ve gözaltında bulunan yaklaşık 165 genç öldüresiye dövülmüştür.
Tek suçları vatanlarını ve Türklüklerini sevmeleri olan bu gençlere, görülmemiş işkenceler uygulanmıştır.
Öyle işkenceler yapılmıştır ki, gözaltındaki genç Türkçülerin kafaları yarılmış, her yeri moraran gençlerin üstü başı kan içinde kalmış, kolları ve kaburgaları kırılmıştır.
Bu kargaşada Atsız da tutuklanarak “tabutluklara” gönderilmiştir. Bir insanın bile içinde oturamayacağı, sadece bir tabutun sığacağı kadar küçük odacıklardan oluşan bir çeşit “hücre” olan tabutluklarda, Atsız Hocamız 2-3 gün aç bırakılmış ve çeşitli işkencelere maruz bırakılmıştır.
“Irkçılık-Turancılık davası” resmen 18 Mayıs 1944 tarihli bir hükümet kararnamesiyle başlamış, uzun süren duruşmalardan sonra 31 Mayıs 1947’de sona ermiştir.
İstanbul Sıkıyönetim Komutanı’nın emriyle, önce kırktan fazla kişinin gözaltına alınıp sorgulanması ve sonra bunlardan yirmi üç kişi hakkında dava açılması, “yıkıcı bir ideoloji”yi yaymak ve bu ideolojinin siyasi amaçlarını gerçekleştirmek üzere yasa dışı örgüt kurmak iddiasına dayandırılmıştır.
Davada toplam 23 sanık yargılanmıştır.
* İstanbul Tophane Askeri Hapishane ’sinde bulunan asker sanıklar;
1-Hasan Ferit Cansever, Dr. yüzbaşı
2-Fethi Tevetoğlu, Dr. üsteğmen
3-Alparslan Türkeş, Piyade üsteğmen
4-Nurullah Barıman, Piyade teğmen
5-Zeki Özgür(Sofuoğlu) , Topçu asteğmen,
6-Fazıl Hisarcıklı, Ulaştırma asteğmen
Aynı cezaevinde bulunan sivil sanıklar;
7-Nihal Atsız, Edebiyat Öğretmeni
8-Hüseyin Namık Orkun, Tarih Öğretmeni
9-Nejdet Sancar, Balıkesir Lisesi Edebiyat Öğretmeni
10-Saim Bayrak, Temyiz Mahkemesi Evrak Memuru
11-İsmet Rasin Tümtürk, İstanbul Belediyesi Murakıbı
12-Cihat Savaşfer, Y. Mühendis Mektebi Öğrencisi
13-Muzaffer Eriş, Y. Mühendis Mektebi Öğrencisi
14-Fehiman Altan, Y. Mühendis Mektebi Öğrencisi
15-Yusuf Kadıgil, Lise Öğrencisi
16-Cebbar Şenel, Adana Adliyesi’nde Hakim Adayı
* Sansaryan Han’da bulunan Emniyet Müdürlüğü hücrelerinde bulunan sivil sanıklar;
17-Zeki Velidi Togan, Türk Tarihi Profesörü
18-Orhan Şaik Gökyay, Ankara Konservatuarı Direktörü
19-Hikmet Tanyu, İçişleri Bakanlığında Memur
20-Reha Oğuz Türkkan, İ.ü. Doktora Öğrencisi
21-Hamza Sadi Özbek, Aydın Maliye Tahsilat Şefi
22-Cemal Oğuz Öcal, Gazi Eğitim Enstitüsü Öğrencisi
23-Said Bilgiç, Ankara Adliyesi’nde Hakim Adayı
Aynı davadan sanık olarak Mehmet Külahlıoğlu ve Osman Yüksel Serdengeçti de bir süre tutuklu kalmışlardır…
Davanın Sonucu:
Dava, İstanbul 1 Numaralı Örfi İdare (Sıkıyönetim) Mahkemesinde görüşülmeye başlanmıştır. 65 oturum süren davada toplam 23 sanık yargılanmıştır.
Davadan 13 sanık beraat etmiş. Zeki Velidi Togan, Alparslan Türkeş, Nihal Atsız, Reha Oğuz Türkkan, Cihat Savaş Fer, Nurullah Barıman, Fethi Tevetoğlu, Nejdet Sançar, Cebbar Şenel ve Cemal Oğuz Öcal gibi sanıklar da 26 Ekim 1945’e kadar tutuklu kalmışlardır.
Temyiz edilen karar daha sonra 2 numaralı sıkıyönetim mahkemesince bozulur.
Böylece Atsız 1, 5 yıl tutuklu kaldıktan sonra 23 Ekim 1945 tarihinde tahliye edilir.
Nihal Atsız Hoca, Askeri Temyiz Bozma kararında şu şekilde ifade verir.
“ Kimseden haksız yere bir şey talep etmiyoruz.
Atalarımızdan kalan mirasın mefahirimizin gömülü olduğu toprakların bizim olması ülküsünü kalbimizde taşıyoruz. Oraları unutmamak istiyoruz.
Ben bunları şahsım için istemiyorum. Oralarda çiftlik veya apartman yapacak değilim.
Milletim için düşündüğüm haklardan dolayı kimse bana vatan haini diyemez.
Bu çirkef iftirayı iade etmeye de tenezzül etmiyorum.
Kimin hain, kimin vatanperver olduğunu tarih tayin edecektir.
Hatta etmiştir bile. “
Cumhuriyet tarihine 3 Mayıs 1944’ten öncesine bakarsak, Türk Milliyetçiliği fikriyatı ve Türkçülük dergi çıkartılarak, kitap basılarak, yazılarla ve kalabalık olmayan toplantılarla daha çok fikri olarak yayılıyordu.
Sokağa iniş veya aksiyoner bir hareket ilk defa 3 Mayıs 1944 günü Ankara Tandoğan Garı önüne toplanmış Türkçü gençlerle gerçekleşmiştir.
O zamana kadar milli şef adıyla “tek parti” diktasında geçen onca yıldan sonra, Türk Milleti adına Türk Milliyetçileri ve Türkçü Turancılar sahaya inmiş, “BİZ VARIZ” demiş, diktaya baş kaldırmış ve sonraki nesillere örnek olmuşlardır.
3 Mayıs 1944 işte bu yüzden Türk’ün Türkçülüğün şaha kalktığı gündür.
Türkçülerin şaha kalktığı,
Zalime boyun eğmediğini gösterdiği,
Sahalara indiği,
“BİZ VARIZ” dediği gündür.
Kay.MCLK
