Aşık Seyrani...

Develi'li ''Everek'li'' Seyrani'nin doğum tarihi kesin değildir. 1800 veya 1807 yılında doğduğuna dair kayıtlar vardır. Bugün Kayseri ilinin ilçesi olan,

o yıllarda Everek adıyla bilinen Develi'de doğmuştur. Asıl adı; Mehmet'tir.

Babası; fakir bir mahalle camii imamı olan Hoca Cafer Efendi'dir.

Çocukluğu ekonomik güçlüklerle geçmesine rağmen babasının sayesinde medrese eğitimi almaktan geri kalmamıştır.

Seyrani'nin hayatı ile ilgili kesin bilgiler mevcut olmadığından halk kendisi için bazı menkıbeler yayarak, bu eksikliği gidermeye çalışmıştır. Seyrani'nin ününü duyan çevre vilayet ve kaza aşıkları sık sık Develi'ye gelerek, onunla atışırlar.

Seyrani ustalığını konuşturarak onları pes ettirir.

Ama artık ona Develi dar gelmeye başlamıştır, İstanbul'a gitmeyi arzular.

Seyrani, büyük bir ihtimalle Sultan Abdülmecit'in tahta geçtiği yıl olan 1839 yılında İstanbul'a gelir.

O yıllarda İstanbul'da semai kahvelerine, söz meclislerine ilgi gösterilir, aşıklar birer bilge kişi olarak görülür, dinlenirdi.

Bu meclislerin tiryakileri, aşıkları yalnız bırakmaz, onları meclisten meclise, kahveden kahveye taşırlardı. Saray'da devlet erkanının konaklarında, zenginlerin köşklerinde bir araya gelen aşıklar, birbiriyle tanışır, söyleşir, atışırlardı.

Bazı paşa ve beyler, şairleri himaye eder onlara rahat bir hayat sağlarlardı.

Böylesi bir zamanda İstanbul'a giden Seyrani, zamanın saz ve kalem şairleriyle tanışır, bilişir. Seyrani, İstanbul'a gelmişken yarım kalan medrese öğrenimini tamamlar.

Şu sözleriyle tanımlamıştır bu günlerini:

"Yedi yıl eğlendi, kaldı Seyrani

Bütün tahsil etti ilmi irfanı

Sendeyken her türlü mürüvvet kanı

Bulmadın derdime çare İstanbul"

Ancak Seyrani karakteri gereği, etrafında gördüğü yanlışlıklara, bu yanlışlıkları yapan Padişah da olsa görmezlikten gelemeyen ve şiirlerinde bu durumları ağır bir şekilde hicveden bir şairdir.

Bu yüzden hakkında soruşturma açılmış ve yakalanmamak için de Develi'li bir dostunun yardımıyla Develi'ye kaçmak zorunda kalmıştır.

Bir süre burada kalan Seyrani daha sonra Halep'e gider.

Burada da tutunamayan Seyrani, tekrar Develi'ye gelir. Yakalandığı sinir hastalığından dolayı ona;

"Deli Seyrani" denmiş, son yıllarını Develi'de yoksulluk içinde geçirmiştir.

Yoksulluğunu, çektiği acıları, dik kafalı bir ozan oluşuna bağlamak pek yanlış olmaz.

Seyrani devrindeki gelişmeleri yakından takip etmiş, yanlışlıkları eleştirmiş, şiirlerinde kendisinden önceki ozanların alışılmış konu sınırlarının dışına çıkmıştır. Olaylara genellikle eleştirel gözle bakmış ve halkın sesi olmaya özen göstermiştir.

Şiirleri hem ele aldığı konu bakımından hem de kafiye yapısı bakımından çeşitli ve zengindir.

Şiirlerini daha çok hece ölçüsüyle yazmıştır.

Asıl ününü hece ölçüsüyle yazdığı koşma, semai, destan, nefes ve şathiyeleriyle kazanmıştır.

Şiirlerinde daha önce kimsede rastlanmayan kafiye yapılarına yer vermiştir.

Şiirlerinde bazen bir tarikat ehli, bazen siyasi bir eleştirmen, bazen de koyu bir aşık olur. Bu da Seyrani'nin içten, dindar, duygulu ve duyarlı bir kişi olduğunu gösterir.

***

Açıl ey gonca-i bağ-ı letafet:

Açıl ey gonca-i bağ-ı letafet

Bülbülü zar eden sen değil misin

Meseldir arife tarif ne hacet

Beni naçar eden sen değil misin

Göz halkeden etmiş baktırmak için

Ağlatıp gözyaşı aktırmak için

Karanlıkta şem'e baktırmak için

Nurunu nar eden sen değil misin

Seyrani maksudun çifte ben iken

İki beş yüz bir hesapta bin iken