Türklüğün kaderinde hep şehitlik vardır...
Çanakkale şehitlerimizden Şehit teğmen İbrahim Naci'nin not defterinden;
''Allahaısmarladık...''
Ailemin adresi; İstanbul'da, Beşiktaş'ta, Yeni Mahalle'de, Bostanüstü'de 62 Numaralı hanede Musa Efendi. Bu defter kimin eline geçerse bir şehit hürmetine yukarıdaki adrese göndersin.
Çanakkale şehidi Teğmen İbrahim Naci, şehit düşeceğinden emin gibi böyle başlamış günlüğüne... Teğmen İbrahim Naci, İstanbul'dan yola çıkıp, şehit düştüğü ana kadar, edebi ve akıcı bir üslupla, savaşın insan üzerindeki psikolojik etkilerinden, mekan tasvirlerine kadar önemli analizler yapıyor...
İbrahim Naci savaş günlüğünü tamamlayamadan şehit düşüyor...
Yirmi dokuzuncu gün, yani 21 Haziran 1915 Pazartesi günü son olarak şu notları yazıyor;
''Saat 7.00. Geceden beri düşman taarruz ediyor. Şimdi gidiyoruz. Allah hayreylesin...
Saat 11.00. Muharebeye girdik. Milyonlarla top ve tüfek patlıyor.
Şimdi birinci onbaşım yaralandı. Allahaısmarladık...''
Bölük Yüzbaşısı Bedri Efendi, şehit İbrahim Naci'nin geride kalan eşyaları arasında bu günlüğü buluyor ve Naci'sine hitap eder şekilde kendisi devam ediyor... Kahramanlığını, yiğitliğini ve mitralyöz gibi konuşkanlığını anlatıp, Türk gençliğinin döktüğü sel gibi kanın, vatanın kuru topraklarından daha intikam alıcı, daha gayretli, daha bilgili, Türklüğü ve Turan'ı eski haşmetinden daha yükseklere çıkaracak filizleri sulayacağını söylüyor ve şu notu düşüyor;
''Naci!.. Sen ve emsalin ölmediniz, bir iki kazma darbesiyle oyulmuş çukurlara gömülmediniz;
siz büyük Türklüğün ve Müslümanlığın sinesinde hürmet ve saygıyla yaşayacaksınız...''
Yüzbaşı Bedri Efendi de tamamlayamaz günlüğü...
2 Temmuz 1915'te Zığındere muharebelerinde düşmana taarruz sırasında o da şehit düşer...
Bunun üzerine günlükteki son notun altına bir çizgi çekilir ve 71. Alay 3.Tabur İmamı Mustafa Memduh ve katip M. Atıf şehadetin gerçekleştiğini yazarlar...
GÜNLÜK BAŞTAN SONA ETKİLEYİCİ:
''Vaktiyle Türk kahramanlığı, büyüklüğü ile titreyen bu yerler şimdi ne felaketler, ne küçük düşürücü hadiseler yaşamıştı.
Cesaret ve adaletiyle şan veren ecdadımızın haşmetiyle dolu bu topraklar daha dün Bulgarların uğursuz ve kirli ayaklarıyla ne kadar çiğnenmiş, kim bilir ne kadar ağlamıştı.
Bilmem buralar bundan etkilenmiş miydi?
Ben geçtiğim yerlerdeki İslam ahalisinde bu hissi göremedim. Önlerinden kurbanlık kuzu gibi geçen askerlerimize fazla bir yardım ve yakınlık göstermiyor, hiç olmazsa su dağıtarak onların yaralı kalplerine merhem olmuyorlardı.
Biz ki, kendi toprağımız için harp ediyor, kendi namusumuz, kendi şerefimiz için kan döküyoruz, böyle mi olmalıydı? Ah! Biz ne kadar hissiz, ne kadar kansız imişiz.
Kamçı gibi çarpan şiddetli bir yağmur altında, kırık taşla, çamurla dolu sokaklarından geçerken dar pencerelerden uzanan irili ufaklı başların pek azında üzüntü belirtileri görmüştüm. Ah! Bunlar ne soğuk adamlardı!''
İşin maalesef bir de bu tarafı vardı.
Teğmen İbrahim Naci gördüklerini, savaş atmosferinin verdiği duygusallıkla bu şekilde kağıda dökmüştü...
***
İbrahim Naciler gibi binlerce şehitlerimiz, bize bu vatanı emanet ederek, daha genç yaşta şehadet şerbetini içmişlerdir. Millet olarak, bu mübarek şehitlerimizi unutmamalı onları yüreğimizde yaşatmalıyız. Bize emanet ettikleri bu tertemiz vatanı şanına layık şekilde korumalıyız.
Allah tüm şehitlerimize, gazilerimize rahmet eylesin...
