Cimriler Cennete Giremez...

Harcanması gereken malı sarfetmekten kaçınmak,  

para ve malı çok sevdiğinden dolayı,  

başkasına bir şey vermekten çekinmek.

Dinimiz, başta zekat olmak üzere bazı mali harcamalarda bulunmamızı emretmiştir. 

Aile bireylerinin bakımı, akrabaların görülüp gözetilmesi de bu emirler arasındadır. 

Çevremizdeki yoksullara imkan ölçüsünde mali yardım ise, bir insanlık görevidir. 

Parası ve malı olduğu halde bir insan bu görevlerini yapmaz ve malını sarf etmekten çekinirse, cimrilik yapmış demektir.

Cimriliğin başlıca sebebi aşırı mal hırsı ve gelecekte yoksul kalma korkusudur.  

Aşırı mal hırsı ve cimriliği yüzünden durmadan mal biriktiren ve tükenir endişesi ile hastalıklarında bile harcamayıp,  

dünyayı kendilerine zindan eden cimriler vardır. 

Halbuki mal Allah'ın nimetidir ve bu nimet yerli yerince harcanırsa Allah onu artırır.

Cimriler, insanlar arasında da, Allah katında da sevimsiz ve aşağılık kişiler olarak görülür. 

Allah Te'ala;

"Onlar ki hem kıskanır, cimrilik ederler,  

hem de herkese cimrilik tavsiye ederler ve Allah'ın kendilerine fazlından verdiği Şeyleri saklarlar. 

Biz de böyle nimetleri gizleyen nankörlere hor ve rüsvay edici bir azap hazırladık.'' (Nisa; 4/37) buyurmuştur.

Rasul-i Ekrem (s.a.v.) de şöyle buyurmaktadır:

"Cimrilikten sakınınız. 

Çünkü cimrilik, sizden önceki milletleri helak etmiştir. "

"Her sabah gökten iki melek iner. 

Birisi; İlahi İnfak edene karşılığını ver; diğeri;

Allah'ım! Cimrilik edene de telef ver malını yok et, diye dua ederler." (Riyazü's-Salihin).

"...Cimri kişi Allah'a uzak, Cennet'e uzak, insanlara uzak ve Cehennem ateşine yakındır" (Tirmizi).

Bişr b. el-Haris, cimriler hakkında şöyle demiştir: 

"Cimrinin yüzüne bakmak, insanın kalbini katılaştırır. 

Cimrilerle karşılaşmak müminler için beladır"

Yahya b. Muaz da şöyle demiştir:

"Kötü kimseler olsalar bile, cömertler için herkesin kalbinde bir sevgi vardır. 

İyi olsalar bile, cimrilere karşı herkesin kalbinde yalnız nefret vardır."

İbnu'l-Mutez'in cimrilik hakkındaki görüşü de şudur: 

"İnsan malına cimrilik ettiği nisbette şerefinden kaybeder."

Servet, Cenab-ı Hakk'ın ihsanıdır. 

Allah, serveti dilediğine verir, dilediğinden alır. 

Mal ve mülkün gerçek sahibi O'dur. 

Cimriler, bu şuura eremeyen insanlardır.

Cenab-ı Hak şöyle buyuruyor;

"Allah'ın verdiklerinden cimrilik edenler,  

sakın bunun kendileri için hayırlı olduğunu sanmasınlar bilakis bu onların kötülüğünedir. 

Cimrilik yaptıkları şey, kıyamet günü boyunlarına dolanacaktır. 

Göklerin ve yerin mirası Allah'ındır. 

Allah işlediklerinizden haberdardır. " 

(Al-i İmran; 3/180).

Beşer nefsi zayıftır, muhteristir. 

Ancak Allah'ın koruduğu kimseler bundan müstesnadır. 

Ancak imanla kendilerini mamur edenler,  

bu cimrilik cehaletinden temizlenebilir,  

yeryüzünün zaruretlerinden kurtulabilir,  

menfaata karşı duydukları hırs kaydından vazgeçebilirler. 

Çünkü iman sahipleri, Allah'dan, maldan da üstün birşey umabilirler. 

Bu umulan şey Allah'ın rızasıdır. 

Mümin kalp; mal ile değil, iman ile mutmain olur; 

Allah yolunda infak etmekle fakir düşeceğinden korkmaz. Kendi hiç bir şey değilken Allah onu meydana getirmiş, vücut, göz, kalp, lisan ve sayısız nimetler bağışlamış ve mal sahibi yapmıştır. 

Bunlar Allah'a aittir. 

Öyle ise Allah'a güvenen birisi Allah yolunda ve Allah rızası için malını infak etmekten çekinmez.

Ama kalp gerçek imandan yoksun olunca, infak etmeye veya sadaka vermeye teşebbüs ettiği zaman, her defasında,  

nefsinde bir cimrilik duygusu dalgalanmaya başlar,  

fakir düşeceğinden korkar. 

Böylece infak etmekten vazgeçer. 

Sonra onun hayatı emniyetsiz ve istikrarsız bir korku ve ihtiras Cehennemi haline gelir.

Aşırı müsrif davranmak da cimri davranmak kadar dengeyi bozar. 

İslam, dengenin bozulmamasını öngörür:

"Elini boynuna bağlayıp cimri kesilme, büsbütün de açıp tutumsuz olma. Yoksa pişman olur açıkta kalırsın. " (el-İsra, 17/29).

Ayet-i Celilede cimrilik, ellerini boynuna bağlıyan bir insan gibi tasvir ediliyor. 

İsraf ise, elini son haddine kadar açıp elinde ve avucunda ne varsa dağıtmak şeklinde ifade ediliyor.

Orta yol, iman ahlakı ile küfür ahlakının sınırıdır; 

Cimrilik cehaletten gelen kara bir lekedir. 

İsraf ise şeytanın işini yapmaktır. 

Müsrifler şeytanın kardeşleri olarak tanıtılmaktadır.

"De ki, Rabbimin rahmet hazinelerine siz sahip olsaydınız tükenir korkusuyla yine de cimrilik ederdiniz. 

Hakikaten insan çok cimridir. " 

(el-İsra; 17/100).