Hazreti Said bin Zeyd...

600 yılında Mekke'de doğmuştur.

Soyları Peygamber Efendimiz (sav) ile Kab bin Lüey'de birleşmektedir. Cahiliye devrinde bile puta tapmamıştır.

Babası Zeyd bin Amr'da Allah'ın varlığı ve birliğine inanan,

kız çocuklarının öldürülmesine ve putlara şiddetle karşı çıkan birisiydi. İnançlı bir babanın evladı olarak büyüyen Said'in İslam dinine girmesi çok kolay oldu.

Peygamberimiz (sav)'in "iman et" teklifini duyar duymaz henüz

19-20 yaşlarında iken hiç tereddüt etmeden Hazreti Ömer (ra)'in kardeşi olan eşi Fatıma ile birlikte ilk iman edenler arasında yer almıştır.

Aynı zamanda Hazreti Ömer(ra)'le amca çocuklarıdırlar.

Hz. Ömer (r.a) da Said'in kız kardeşi Atike ile evli bulunmaktaydı.

Hazreti Ömer'in Peygamberimiz( sav)'i öldürmek için yola çıktığında;

"Kardeşin Müslüman oldu ey Ömer sen önce oraya git" denilen ve eve vardığında Kuran-ı Kerim okunduğunu gören ve "bana da okuyun" dedikten sonra dinleyip Müslüman olmaya karar verdiği ev Hazreti Said bin Zeyd'in evidir.

Said bin Zeyd (ra) kendisini öldürmeye gelenlerin, yanında hayat bulduğu insandır.

Lakabı Ebu Aver ve Ebu Sevir'dir.

Künyesi Said bin Zeyd bin Amr'dır naklettiği "Resul-i Ekrem Aleyhissalatü Vesselam, Ebu Bekri's-Sıddık, Ömerü'l-Faruk ve Osman-ı Zinnureyn ile Uhud Dağının başına çıktılar.

Cebel-i Uhud, ya onların mehabetlerinden veya kendi sürur ve sevincinden lerzeye geldi, kımıldandı. Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ferman etti ki: Dur ey Uhud!

Şüphesiz üzerinde bir peygamber, bir sıddik ve iki de şehid var,

hadisi şerifi zikredilmektedir.

Annesinin adı Fatıma binti Bace'dir.

Babası Zeyd bin Amr Suriye taraflarıda Hz.İbrahim'in dinini devam ettiren Haniflilerle tanışarak "Benim Allah'ım İbrahim'in Allah'ıdır, benim dinim İbrahim'in dinidir" diyerek onların inancı üzere yaşamını sürdürdü.

Bu inancından dolayı çok eziyet gördü.

Yapılan eziyetlere dayanamayarak Şam'a hicret etti.

İslam'dan önce inancı sebebiyle ilk hicret edenlerden oldu.

Oğlu Said'e, Allah'ın birliğine inanma konusunda sık sık telkinlerde bulundu. Putlara tapma yerine Allah'ın birliğine inanmasını öğütledi.

Peygamberimiz (sav)'e vahiy gelmez'den bir müddet önce vefat etti.

Hazreti Zeyd (ra)'in durumu Peygamberimiz (sav)'e sorulduğunda şöyle cevap verdi;

"O, kıyamet gününde tek bir ümmet olarak diriltilecek.

O, Cahiliye zamanında ibadet ediyordu.

Hazret, İbrahim'in dini üzereydi ve Allah'ı bir bilirdi."

Peygamberimiz, ona dua edebileceklerini de söylemişti.

Said (r.a), Hazreti Osman (r.a)'ın şehid edilmesiyle başlayan fitne olaylarına şahit olmuştur.

O, ümmetin içine sürüklendiği fitne belasından ve kendini bilmez bazı kimselerin ileri gelen ashabdan bazılarına dil uzatmalarından aşırı derecede ızdırap duymuştur.

Duası kabul olanlardan idi.

Bunun için, kendisini kırmaktan herkes çekinirdi.

Bir kadın Hakem'e giderek Said b. Zeyd (ra)'in kendi arazisine tecavüzde bulunduğunu şikayet etti.

"Haksız yere her kim bir karış toprağı gasp etse,

kıyamet gününde yedi kat yerin dibinde dahi olsa o toprak boynuna dolanır", dedi ve şöyle dua etti;

"Allah'ım bu kadın yalan söylüyorsa gözleri kör olmadan canını alma ve kuyusunu ona mezar yap."

Rivayet edildiğine göre bu kadın, daha sonra kör oldu ve evine yürürken kuyuya düşerek öldü.

Hazreti Said'de diğer Müslümanlar gibi müşriklerin zulmüne maruz kaldı. Bedir Savaşı hariç Peygamber Efendimiz ile birlikte tüm savaşlara katıldı. Peygamber Efendimiz (sav)'in yakınında bulunmaya büyük gayret sarf etmiştir.

Said bin Zeyd(ra) Kırk sekiz hadis rivayet etmiştir.

Süryanice bilen Said, Peygamberimiz (sav)'in yazı işlerine ve birçok mektupların cevaplandırılmasına yardımcı olmuştur.

Hz. Ömer'in halifeliğini gördüğü gibi şehit edilmesine de tanık oldu.

Ömer'in şehit edilmesiyle İslam'da bir gedik açıldığını ve bunun kıyamete kadar kapanmayacağını belirterek,

Hazreti Ömer'in İslam tarihindeki yeri ve eşsizliğine dikkat çekmiştir.

Fihl Savaşında, Şam'ın kuşatılması ve akabinde fethedilmesinde,

Yermük Muharebesinde bulundu.

Said bin Zeyd hazretleri, zamanını devamlı ibadetle geçirirdi.

Dünya ve dünya nimetlerinden daha çok ahireti düşünürdü.

Makam ve mevkiyi hiç düşünmez,

ancak kendisine bir vazife verilirse, bunu en iyi şekilde yerine getirirdi.

Cihadı çok sever, gösterişi hiç sevmezdi.