Özlenen coşku

DÜN ülke genelinde coşku içindeydik. Ulusu için kalbi çarpan her birey şüphesiz ki, bu coşkudan nasibini aldı. Çanakkale Zaferi’nin 104’üncü yıl kutlamaları nedeniyle hassaslaştık. Asırlık yıldönümü ile büyük coşku yaşadık. Özlemişiz böylesine birlik beraberlik içinde olmayı. Siyasi tartışmalar, sataşmalar, arka arkaya gelen maddi ve manevi krizlerden sonra iyi geldi. Gerek gazete gerekse televizyon programlarıyla ortak bir noktada buluşuldu şükürler olsun. Aslında gönül dahasını da istedi. Meydanlarda oy avcılığına çıkan bütün liderlerin, Çanakkale’de tek bir podyumda olmasını arzu ederdim. Nasıl güzel fotoğraf olurdu. Nasıl güzel toplumsal moral yaratırdı. Kutuplaşmayı, gerginliği sona erdirirdi belki de... Ancak özel kuruluşlar ve sivil toplum örgütleri o kadar güzel katkı sağladı ki... Televizyon reklamlarından röportajlara kadar dikkat kesildik.

Anadolu’nun kapısı

Hala Çanakkale’yle ilgili bilmediklerimiz çıktı ortaya, öğrendik. Örneğin emekli general doktor Naim Babüroğlu’nun röportajında Çanakkale Zaferi’yle İstanbul’un tam 4 kez kurtarıldığını anlamış olduk. Boşuna demiyoruz Çanakkale, Anadolu’nun kapısı diye... Troya’nın intikamının alındığını da öğrenmiş olduk. Artık çok daha fazla ilgi var Çanakkele’ye. Şahsen 10 veya 11 kez katılmışlığım var bu törenlere. Yine de gitmek isterim. Çünkü daha özenli, daha güzel organizasyonlar yapılıyor. Kültür ve Turizm eski bakanı Erkan Mumcu götürmüştü bir seferinde... Çok duygulanmıştık. Yarım ada genelinde özensizlik ve yıpranmalar vardı. Bugün oluşan yaptırımların temeli atılmıştı taa o zaman. 15-16 yıl önce toptan ele alındı koca Gelibolu. Yollar, şehitlikler, binalar, tek tek elden geçti. Dün de o muhteşem müze açıldı. Simülasyon, konferans salonları, kütüphane ile çok geç kalınmış yaptırımlar gerçekleşti. Ormanlık alanlardaki ağaçlar tek tek gözden geçirildi. Olması gereken şeylerdi aslında bütün bunlar.

Yüzyılın yatırımı

Anzak ziyaretleri için artık devlet bizzat organizasyon yapıyor. Şimdi yüzyılın en büyük ve anlamlı yatırımı olacak Çanakkale Köprüsü... Uluslar arası gönüller arasında manevi bağlantıyı sağlayacak. İhtiyaç değil, elzem niteliğindeydi Çanakkale’ye köprü yapılması. Ağrı’dan Hakkari’ye, Sinop’tan Adana’ya kadar Çanakkale seferleri düzenlenmeli artık. Çanakkale’yi görmeyen ne okul kalmalı, ne de gençlik. Yaşayarak öğrenilecek canlı tarih var artık Çanakkale’de. Bilgi küpü profesyonel rehberler eşliğinde şehir efsanelerine gerek kalmadan öğreneceğiz bu büyük zaferi. 15 yıllık bu büyük yatırım ile Çanakkale ruhuna, anlamına, zaferine yakışır bir çehreye kavuştu. Emeği geçenlere minnettarız. Çünkü 34 yaşında Büyük Komutan Mustafa Kemal Atatürk ve arkadaşlarının verdiği mücadele daha iyi anlaşılır hale gelmiş durumdadır. 15’likler, 300 bin şehit ile hayatının baharında neden, nasıl geldiğini bilmeyen bir o kadar düşman askerinin kabirlerinin tek tek onarılmasıyla olması gereken gerçekleşti nihayet... Hasret kalmışız böyle bir coşkuya... Biraz olsun kendimize gelmemizi sağlamıştır umarım. Birlik olmaya, beraber kol kola yürümeye, sırt sırta vermeye çok ihtiyacımız olan bu dönemde katkısı sağlamıştır Çanakkale kutlamaları... Kalkınma, kurtuluş, bağımsızlık ve medeniyet için öncelik olmalıdır bütün olmak. Kurtuluş Savaşı, Çanakkale Zaferi, Büyük Taarruz, Cumhuriyet’in ilanı, demokratik parlamenter rejim işte bu birlikteliğin eseridir. Ruhları şad olsun bütün kahramanlarımızın.

Yangına benzin

Ne yazık ki, bu coşku zenginliğindeyken çok acı bir haberle sarsıldık yeniden. Allah’ın belası bir adamın, Hollanda’daki eylemiyle yine gündeme oturduk. Tam Yeni Zelanda faciasının acısını yaşarken, Avrupa Birliği görüşmeleri sarsıntısı içindeyken ve İslamfobi izleri silinmeye çalışılırken, şuursuz bir cani yangına benzin döküverdi. Buyurun bakın şimdi Avrupa’da yaşayan 5.5 milyon Türk’ün karşılaşacağı duruma... Buyurun karşı atak salvolarına... Yazık! Tam coşku içindeyken kursağımızda kalıverdi bir namussuz adamın yüzünden. Çok yazık oldu çok...