AH GÖNLÜM...
Viran gönlüm eyledim şar bunculayın şar nerde var
Haznesinden aldım gevher dükkân yüzün bozar oldum
Ben ol dükkân-dar kuluyum gevherler ile doluyum
Dost bağının bülbülüyüm budaktabın gül üzer oldum
Ol budakta biter iman iman bitse gider güman
Dün gün isim budur heman nefsime bir tatar oldum
Canım bu tene gireli nazarım yoktur altına
Düştüm ayaklar altına topraklayın tozar oldum
Tenim toprak tozar yolca nefsim iltir beni önce
Gördüm nefsin burcu yüce kazma aldım kazar oldum
Kaza kaza indim yere gördüm nefsin yüzü kara
Hümeti yok resul'lere bentlerini bozar oldum
Bu nefs ile dünya fani bu dünyaya gelen hanı
Aldattın ey dünya beni işlerinden bezer oldum
Yunus sordu girdi yola kamu gurbetleri bile
Kendi ciğerim kanıyla vasf-ı halim yazar oldum
YUNUS EMRE
Yalancı dünyaya konup göçenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Üzerinde türlü otlar bitenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Kiminin başında biter ağaçlar
Kiminin başında sararır otlar
Kimi masum kimi güzel yiğitler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Toprağa gark olmuş nazik tenleri
Söylemeden kalmış tatlı dilleri
Gelin duadan unutman bunları
Ne söylerler ne bir haber verirler
Yunus derki gör takdirin işleri
Dökülmüştür kirpikleri kaşları
Başları ucunda hece taşları
Ne söylerler ne bir haber verirler
YUNUS EMRE
Kevser havuzuna dalanlar, ölmezden öndün ölenler
Nefsini düşman bilenler, konar tuba dallarına
Âlem düşman olur ise, beni dost'tan ırımaya
Dost kanda ise ben anda, düşmanlık arımaya
Dost ehli bizim ile hem, dost burdadır bize ne gam
Yüz bin cehd ederse düşman, dost mahfili duramaya
Düşman bana nide bile, işim gücün dost'tan yana
Dost makamı can içinde, düşman eli eremeye
Kime kim dost kapı aça, düşmanı elinden kaça
Yunus ağzı güher saça, değme arif değemeye.
YUNUS EMRE
