Uhud Kahramanı Ebu Dücane...

Ebu Dücane, cesur bir sahabiydi. Allah ve Resulü yolunda her an canını vermeye hazırdı. 

Bedir Savaşı'nda olduğu gibi Uhud Savaşı'nda da bunun alame­ti olarak ba­şına kırmızı bir sarık sardı. 

Bunu gören Ensar,  

''Ebu Dücane yine ölüm sarığını sardı!'' dediler.

Hz.Ebu Dücane, Peygamberimizin, hakkını vermek şartıyla kendisine teslim et­tiği kılıç elinde olduğu halde, çalımlı ve gururlu bir şekilde düşman saflarına doğ­ru ilerlemeye başladı.

Bu arada Sahabe-i Kiram, Ebu Dücane'nin gururlu bir şekilde yürümesini hoş karşılamadılar. 

Bu hareketi sebebiyle onun helak olmasından korktular. 

Bunun üzerine Peygamberimiz, düşmana karşı çalımlı yürünebileceğine, bunun caiz olduğuna işaretle şöyle buyurdu;

''Allah bu yürüyüşü, şu harp meydanlarından başka yerde sevmez.''

Önüne çıkanı saf dışı bırakan Ebu Dücane, çarpı­şa çarpışa, def çalıp şarkı söyleyerek, müşrikleri savaşa teşvik eden kadınların bulunduğu yere kadar geldi. 

Kendisi bunu şöyle anlatıyor;

''Uzaktan birini gördüm. 

Halka kızıyor, hırslanıyordu. 

Üzerine yürüyüp vur­mak için kılıcımı kaldırdığımda bağırdı. 

Onun bir kadın olduğunu görünce, Re­su­lul­lah'ın kılıcının şerefini gözettim ve onu bir kadına vurmadım.''

Uhud Harbi'nin birinci safhasında 

Hz.Ebu Dücane ve diğer sahabilerin gay­retleri neticesinde ilk anda büyük bir zafer kazanılmıştı. 

Bunun için mücahitler, müşriklerin bırakmış olduğu ganimetleri toplamaya başladılar. 

Bu arada yerle­rini bırakmamaları hususunda Peygamberimizin kesin talimatı olmasına rağmen,  

okçular da yerlerini terk ederek ganimet peşine düştüler. 

İşte, ne oldu ise, o anda oldu. 

Savaşın başından beri okçuları kollayan ve fırsat bekleyen müşrik at­lıları, mücahitlere arkadan saldırıya geçtiler. 

Bunun üzerine birçok mücahit şe­hit düştü, bir kısmı da paniğe kapılarak sağa sola dağıldılar.

Bu arada Peygamberimizin ''ölüm haberi'' şayiası yayıldı. 

Mücahitlerin mo­ralleri iyice bozuldu, pek çoğu harbi bırakıp tenha bir yere oturdu. 

Oysa müşrik­ler, Re­su­lul­lah'ı değil, ordunun sancağını taşıyan Mus'ab bin Umeyr'i şehit etmişlerdi. 

Onu Peygamberimiz zannederek, ''Muhammed'i öldürdük!'' diye 

ba­ğırmaya başlamışlardı. Peygamberimiz ise, o sırada düşmana ok ve taş atıyor, yerinde sebat ederek hiçbir tarafa ay­rılmıyordu. 

Bu arada 7'si Muhacirler­den, 7'si de Ensar'dan olmak üzere 14 fedai,  

Re­­su­lul­lah'ı kordon altına al­mış, müşrik saldırılarından koruyorlardı. Bu gözüpek imanlı sineler, kendi can­larını feda etme pahasına Peygamberimizi yalnız bırakmamak üzere söz birliği etmişlerdi. 

İşte, Ebu Dücane de bunlardan birisiydi. 

Re­su­lul­lah'ın dua­sına mazhar olan bu sahabilerden hiçbirisi şehit olmadı. 

Savaşın sonuna kadar vü­cut­la­rı­nı Peygamberimize siper ettiler.

Ebu Dücane ise, Re­su­lul­lah'ın üzerine eğiliyor, atılan oklardan onu koruyor­du. 

Oklar sırtına çarpıp hiç yaralamadan arka tarafına düşüyordu. 

Bu arada azılı müşriklerden Abdullah bin Humeyd, Peygamberimizin sağ olduğunu ve sahabilerin onu koruduğunu gördü. 

Vakit kaybetmeden atını o yöne sürdü. 

Ne pa­hasına olursa olsun, Re­su­lul­lah'ın canına kıyma emelini besliyor, şöyle sesleni­yordu;

''Ben Züheyr'in oğluyum. 

Bana Muhammed'i gösterin. 

Vallahi ya onu öldürürüm yahut ben ölürüm!'' diye çığırtkanlık yapıyordu. 

Tepeden tırnağa zırha bürünmüştü. Müslümanlardan hiç kimsenin karşısına çıkamayacağını tahmin ediyordu. 

Sinsi sinsi ilerliyordu. 

Birden karşısında Ebu Dücane'yi görünce afal­ladı. 

Ebu Dücane, bu gözü dönmüşü görür görmez, ''Gel yanıma! 

Ben, Re­su­lul­lah'ın uğruna kendi vücudumu siper eden birisiyim.'' dedi ve akabinde kılıcını İbn. Humeyd'in atının bacaklarına çaldı. 

At çökünce de, ''Al, bu da ben Hareşe'nin oğlundan!'' diyerek,  

bir vuruşta müşriği cansız yere serdi. Ebu Dücane'nin kendi­sini korumak hususundaki bu gayretini gören 

Pey­gamberimiz, ona şöyle duada bulundu:

''Allah'ım, Hareşe'nin oğlundan ben nasıl razı isem Sen de razı ol!''

Ebu Dücane, manevi mükafatını adeta peşin olarak alıyordu...

Ebu Dücane gibi kahraman sahabilerin gayretleri sonucunda müşrikler fazla bir zarar veremeden çekilmek zorunda kaldılar. 

Savaş bittiğinde Peygamberimiz,  

Ebu Dü­ca­ne Hazretleri'ne verdiği kılıcı geri aldı. 

Kılıcın üzerindeki müşrik kanlarını silmesi için, kızı Hz. Fatıma'ya verdi. Bu arada Hz.Ali de kendi kılıcını Fatıma'ya uza­tarak, ''Şunu al, bu gazada çok işe yaradı, '' dedi. 

Bu­nun üzerine Peygamberimiz,  

''Sen bu savaşta canla başla çalıştın. Sehl bin Haris ile Ebu Dücane de üstün muvaffakiyet gösterdi.'' buyurarak onları takdir ve teb­rik etti.

Cesaret ve kahramanlığı kadar üstün fazileti ile de tanınan Ebu Dücane Hazretleri, boş şeylerle meşgul olmaz, hiç kimse hakkında kötü bir şey düşünmez­di. 

Bir gün hastalandı. 

Ağır hasta olmasına rağmen, üstünde sanki hastalık eseri yoktu. 

Yüzü nurlu ve pırıl pırıldı. 

Ziyaretine gelenlerden birisi, ''Yüzünün böyle olmasının sebebi nedir'' diye sordu. 

Ebu Dücane şu cevabı verdi;

''Güvenebileceğim ve beni kurtarabilecek iki amelim var; 

''Birisi malayaniyle meşgul olmayışım, diğeri de hiçbir Müslüman hakkında kalbimde en küçük bir kötülük bulundurmayışım ve düşünmeyişimdir.''

Eby Dücane, Yemame savaşı'nda şehit olmuştur.