Peygamber efendimizin bir duası...

Sa'd bin Ebi Vakkas'tan rivayet edildiğine göre

Rasulullah Efendimiz namazlardan sonra şu dua ile Allah'a sığınırdı;

''Allahım!

Korkaklıktan, cimrilikten Sana sığınırım.

Erzel-i ömürden ''başkalarına muhtaç olunan ihtiyarlıktan''

Sana sığınırım. Dünya fitnesinden Sana sığınırım.

Kabir fitnesinden Sana sığınırım.'' (Buhari)

Allah Rasulün'den daha büyük bir şecaat sahibi düşünülemez.

Nitekim Hazret-i Ali şöyle der;

''Biz Bedir'de, Allah Rasulü'ne sığınıyorduk.

O gün kendileri, düşmana en yakın olanımız,

insanların en cesur ve metanetli olanı idi.''

(Ahmed)

Abdullah bin Ömer'de;

''Rasulullah Efendimiz'den daha cömert, daha yiğit,

daha şecaatli bir kimse görmedim!'' demiştir. (İbn-i Sa'd)

Muhammed bin Mesleme, şahit olduğu bir hadiseyi şöyle nakleder:

''Kulaklarımla duydum, gözlerimle gördüm ki, müslümanlar Uhud'da bozuldukları zaman, dağa doğru kaçıyorlardı.

Rasulullah da arkalarından;

''Ey filan! Bana doğru gel. Ey filan, bana doğru gel.

Ben Rasulullah'ım!'' diye sesleniyordu. (Vakıdi)

Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktadır:

''O zaman siz, harp sahasından hızla kaçıyor ve kimseye dönüp bakmıyordunuz. Allah'ın Rasulü ise, büyük bir cesaret ve şecaatle olduğu yerde durarak, arkanızdan sizi çağırıyordu…'' (Al-i İmran, 153)

Korkaklığın bertaraf edilmesi için, Allah'tan korkmak icab eder.

Zira gönüllerde Allah'tan korku arttıkça, fanilerin korkusu azalmaya başlar ve nihayet hükmünü kaybeder.

Peygamber Efendimiz, muhtelif krallara İslam'a davet mektubu göndermek istediğinde; ''Kim götürecek'' diye sorduğu zaman birçok genç kalkar;

''Ya Rasulallah! Bu şerefi bana bahşet!'', derlerdi.

''Şu çölleri nasıl aşacağım, kralların göz işaretine bakan cellatların karşısında bu mektubu nasıl okuyacağım!.'' diye düşünmezlerdi.

İmanın kazandırdığı büyük bir teslimiyet ve heyecan içinde şevkle yola koyulurlardı.

Kralların huzuruna dimdik bir vaziyette çıkarlar ve cellatların hunhar bakışlarından hiçbir ürperti duymazlardı.

Efendimiz'in İslam'a davet mektubunu, canları pahasına da olsa yüksek bir cesaret ve vakar ile okurlardı.

Pers, İran kralının parçalattığı elçi, öldürüleceğini sezdiği halde korkuya kapılmamış ve hiç çekinmeden Hazret-i Peygamber'in mektubunu başından sonuna kadar okumuştu.

Çünkü Allah ve Rasul'ünün muhabbeti, onlarda fanilere olan korkuyu sıfırlamıştı. Onların yürekleri, ancak Allah korkusuyla doluydu.

Biz, ecdadımız Osmanlı'dan birkaç misal verelim:

Kanuni Sultan Süleyman, son seferi olan Zigetvar'a çıkacağı zaman,

Sadrazam Sokullu, huzuruna gelerek;

''Sultanım!

Ümmete sayısız zaferler hediye ettiniz! Yoruldunuz!

Ömrünüzü alem-i İslam'a vakfettiniz!

Bu seferin meşakkatine bu yaşta katlanmanız müşküldür.

Bu sebeple siz, İstanbul'da kalıp idareye devam ediniz.

Ben ve vezirler, paşalar sefere iştirak edelim.

Gözünüz arkada kalmasın!..'' deyince, ulu hakan Kanuni,

Sokullu'ya şu cevabı verdi;