Sahabenin Resulullah sevgisi...
Sahabe çok hassastı. Efendimizin yanında yetişen bu kutlu nesil kılı kırk yarardı. Peygamber dergáhında yetişen sahabe şöyle diyor:
Resul-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem'in yanındaydık, bize öğüt verdi, cehennemden söz etti. Sonra eve geldim, çocuklarla güldüm oynadım, eşimle şakalaştım eğlendim. Deminki halim yoktu. Bu durumum canımı çok sıktı ve kendimi evin dışına sokağa attım.
Yolda ağlayarak giderken Ebu Bekir'e rastladım:
"Neyin var, Hanzala?" diye sordu.
Hanzala münafık oldu dedim. Ebu Bekir, Bu nasıl söz, sen ne diyorsun, diye sordu.
Şöyle dedim:
"Öyle ya, Resul-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem'in yanında bulunuyoruz. Bize cennet ve cehennemden bahsediyor; onları gözümüzle görmüş gibi oluyoruz. Huzurundan ayrılıp çoluk çocuğumuzun yanına ve işlerimizin başına dönünce, çok şeyi unutuyoruz."
Bunun üzerine Ebu Bekir, "Vallahi biz de aynı durumdayız. Yürü Resul-i Ekrem'e gidelim" dedi. Birlikte yola düştük ve Hz. Peygamber'in huzuruna girdik. Ben, Ya Rasulullah! Hanzala münafık oldu, dedim.
Bu ne demek? buyurdu.
Ben, "Ey Allah'ın Elçisi" dedim. "Yanında bulunduğumuzda bize cennet ve cehennemden bahsediyorsun; biz de onları gözümüzle görmüş gibi oluyoruz. Senin huzurundan çıkıp çoluk çocuğumuzun yanına ve işlerimizin başına dönünce bunların çoğunu unutuyoruz."
Bunun üzerine Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:
Canımı kudretiyle elinde tutan Allah'a yemin ederim, eğer siz, benim yanımda bulunduğunuz hali devam ettirip hep zikirle meşgul olsaydınız, melekler yattığınız yataklarda, yürüdüğünüz yollarda sizinle tokalaşırdı. Fakat ey Hanzala, bir saatinizi ibadete, bir saatinizi dünya işlerine ayırınız.
Peygamber Efendimiz bu sözleri üç defa tekrarladılar.
