Mevlanan'n dilinden

AŞK PADİŞAHI

İmriü-lkays, Arap Cahiliye Devri şairlerinden. Arap ülkelerinden birinin padişahı idi. O kadar güzeldi ki; zamanın Yusuf'u idi, sanki. O'nu görüp te tutkun olmayan, uğurunda ölmeyecek bir kadın yoktu!. Adı dillerde, sevdası gönüllerde, namı civar ülkeleri de vurup almıştı. Görenler Zeliha oluyor, Zeliha gibi sarhoş yaşıyorlar, yaşamak denirse hayatlarına. Her şeyde onu gördüklerini sanıyorlar, hülyalar, rüyalar onunla dolu idi. Hani, Zeliha da; çörekotundan, ödağacına kadar her şeyin adını Yusuf takmıştı ya!. Her gördüğünü ona yorar, her manada sevgiliye yol bulurdu. Söz gelişi: Mum ateşten yumuşadı, dense; bu söz, sevgili bize alıştı, sevdalandı.. demekti!.. Ay doğdu, yahut söğüt ağacı yeşerdi, yapraklar ne güzel oynuyor, dense; çörekotu ne güzel yanıyor, sevgilinin kokusu geliyor .. demekti!.. Gül bülbüle sırrını söyledi; padişah sevgilisine sır söyledi, demekti!.. Birine övse, onu över.. Birinden şikayetlense onun ayrılığını anlatmış olurdu. Acıksa onun adını söyler, tok olursa onunla doyar, onun kadehinden sarhoş olurdu!.. Yüz binlerce ad söylese; maksadı, dileği hep o olurdu. Susuzluğu onun adıyla geçerdi. Onun adı; batıni şerbeti idi. Adıyla dertlerini unutur, kışın kürk olurdu!..

Sevda aleminde sevgilinin adı bu işi işlerken, aşağılık kişiler de o adı anarlar ama, bir tesir görülmez.. Çünki, aşk yoktur!..

Eşsiz de bir şair idi İmriülkays.

''Dur; sevgiliyi ve konağını anarak ağlayalım!..'' mısralarıyla başlayan kaside ona aitti. Bütün kadınlar ona candan âşık olduklarından; ''acaba bu şiiri kimin için ve neden yazdi'' diye merak ederlerdi. Lâkin; o bildi ki, bunlar hep sûret güzelleridir, âdeta taş ve tahtadan yapilmiş resimlerdir !.. Nihayetinde bu Imriülkays'ta bir hal peydahlandı.

Gece yarısı bir hırkaya bürünüp saltanatını, eşini, dostunu bırakıp kaçtı başka memleketlere. Ülkeden münezzeh olanı aramaya koyuldu.. ''Allah rahmetini dilediğine verir, bu suretle onu has kulları arasına katar!..''

Tebük'e geldi, kerpiç ameleliğine başladı. O memleketin padişahına hemen yetiştirdiler haberi:

Arap padişahlarından İmriülkays, memleketimize gelmiş, kerpiç ameleliği yapmaktadır, dediler.

Gece vakti olmasına rağmen, padişah kalktı onun huzuruna gitti, dedi ki:

Ey güzel yüzlü padişah!. Sen ki zamanın Yusuf'usun.. Ülkeler, güzellik bakımından bütün yüceliğiyle sana râm oldu. Erler; kılıcının yüzünden, kadınlar; bulutsuz bir aya benzeyen yüzüne köle oldular.. Bizim yanımızda konakla da, devlet ve ikbale erişelim.. Canımız sana kavuşmaktan tazelensin.. Ben de senin kulunum, ülkemde, saltanatım da!.. Ey bunca ülkeye, bunca saltanata tenezzül etmeyen!.. Kırma bizi.. Canından can bulalım.. diye bir hayli hikmetli sözler söyledi padişah.

Öylece durdu, dinledi söylenenleri İmriülkays. Birdenbire sırrının yüzündeki örtüyü kaldırdı, kulağına eğilip aşk ve derde ait ne söylediyse söyledi, kendi gibi onu da baştan çıkardı. Tebük padişahı da onun elini tuttu, dost oldu onunla.. O da sevgilinin haliyle hallendi, O da onun gibi tahttan, taçtan vazgeçti, bezdi. Bu iki padişah uzak uzak ülkelerin yolunu tuttular!.. Aşk zaten bu suçu bir kere yapmamıştır ki!..

Aşk; büyüklere baldır, çocuklara süt. O her gemiye yüklenen ve geminin ağırlığından fazla olduğu için batmasına sebep olan son yüktür.

Mesnevi:6.Cilt- Sayfa:316-321