İstanbulumuzu utandırdık
Bir yanda hüzünlü mahalleleri, diğer yanda zevki sefa alemi. Fatih Sultan Mehmet Han bu şehri fethederken acaba İstanbulun bu hale geleceğini biliyormuydu...! diye düşünüyorum.
İnsanlar, bir türlü vazgeçemiyor bu şehirden. Dört mevsimi bir arada yaşayabildiğin, tek şehir İstanbul.
Kimini doyurdu, kimini aç bıraktı. Ama herkes İstanbulun taşını toprağını altın olarak bildiler.
Boğazı, tepeleri, şirin ilçeleri, velileri ve dünyada eşi görülmeyen cami ve minareleri ile. Güzel sesli hafızların ezanları bir başkadır İstanbulda.
Şair Yahya Kemal Beyatlının şiirinde:
Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul!
Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer.
Ömrüm oldukça gönül tahtına keyfince kurul!
Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer.
Nice revnaklı şehirler görünür dünyada,
Lakin efsunlu güzellikleri sensin yaratan.
Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada
Sende çok yıl yaşayan, sende ölen, sende yatan.
***
Şairlerimiz İstanbulumuzu böyle dile getirmişler.
Ya şimdiki İstanbul...?
Ne yazıkki İstanbulumuzu utandırdık. Kapkaçıyla, özentiyle, doyumsuzluğumuzla, kaybettiğimiz haya ile, büyüklere karşı unuttuğumuz saygı ile, dünya menfatları için öldürdüğümüz anne ve babalarımızla. Ne yazıkki İstanbulumuzu utandırdık. Ne yazıkki büyük Hakanımız Fatih Sultanı utandırdık. Metroya bindiğimizde, uyarı geliyor: ''Dikkat, hırsızlara karşı çantanıza ve kıymetli eşyanıza sahip olun''. Bu uyarı türkçe ve ingilizce olarak yapılıyor. İstanbula yabancı ülkelerden gelen turistlerde dinliyor. İstanbul artık işsizlerin gayrimeşru işlerde yaşayanların, hapcıların, uyuştrucu satıcılarının ve ağzından pis salyası akarak, güpe gündüz kadın pazarlayan ahlaksızların şehri haline geldi. Hicaz, Balkanlar ve Viyanaya kadar adalet sistemini dünyaya yayan ve bir zamanlar dünyaya başkentlik görvini yürüten İstanbulumuzu utandırdık. Kısacası İstanbulumuzu yaşanacak şehir vasfından çıkardık.
Cmartesi ve pazar günleri seyyar satıcıların soğan patates satması ve sesini sonuna kadar açtığı megafon sesinden evimizde bile istirahat yapamaz hale geldik. Büyükler küçüğü, küçükler büyüğü tanımaz. Eskiden İstanbul'dan Anadolu'ya gelen İstanbullu'yu herkes büyük bir ilgi ile dinler, konuşmasına hayran kalırdı. İnce, kibar ve zerafetli konuşurdu. Bizler İstanbulumuzun dilinide bozduk. İstanbulda öğrenciliğim yıllarda köyüme gittiğimde, bütün köylü beni dinlemek isterdi. İstanbulda okuyor diyerek, parmakla gösterilirdim. Şimdi bizler, İstanbulumuzun ilminide değiştirdik.
Şimdi aynı köyüme gittiğim zaman artık beni kimse dinlemek istemiyor. Çünkü İstanbulumuzu fena halde utandırdıkta ondan.
