Eski Bayramlarımızı arıyorum...

Güneşin doğmasına saatler önce kalkardık. Babamızın almış olduğu pantolon ve karalastik ayakkıbısnı giyinip abdest alır, camiye gitmek için yola koyulurduk. Neşeli neşeli camiye girer imam efendiyi dinlerdik. Bayram namazı kılındıktan sonra, büyüklerin ellerini öperdik. Para yoktu. Yuvarlak alaca ve renkli şekerler alırdık. O şekerler bizi çok mutlu ederdi. Sonra köyümüzün yaşlılarının elini öpmek için evlerinin önüne giderdik.

Daha sonra tefleri ve salıncak urganını kaptığımız gibi ulu ceviz ağaçlarına gider ve slıncağımızı kurardık. Karşılıklı maniler, yöresel türkğlerle sallanır eğlenirdik.

Ya Şimdiki geçliğimiz: ''Altında otomobili, marka taşıyan elbiseleri, banka kartları v.s bizim ceviz ağacınkai sallanarak tattığımız mutluluğu asla tadamıyorlar.''

O zamanki aşk sevda bir başkaydı...

Sevdiğin kızın yüzüne baksan, elme gibi kızarırdı. Utangaçtılar ve çok itaatcılardı. Büyüklere hizmet vermekten sevinç duyarlardı. Büyüklerin karşısında yüksek sesle konuşamazlardı.

Aza kanatkarlardı. En büyük ceyizi; ''Bir kat yün yatak, birkaç dokuma kilim, birkaç barkaç ve kızın kendi elleri ile hazırladığı işlemelerden ibaretti. Ancak, onlar çok muluydular. Bir ömür boyu hayat kurarlardı.''

Ya şimdikiler;

Zenginler; otomobil, ev, takılar ve A'dan Z'ye ev eksiği olmaz. Üç dört milyarlık gelinlikler giyerler...Vs. Ama mutlulukları çok fazla sürmüyor.

Eskilerde evimizdeki radyo'yu dinlemek bizi mutlu ederdi.

Şimdi Tv.ler, çeşitli kanallar, internet, cep telefonları ve daha nice teknik gelişimler bizi mutlu edemiyor...Geçlik gün ve gün bunalıma doğru gidiyor. Başı ağrısa Pskoloğa gidiyorlar. Acaba diyorum bu kadar güzel yaşantıdan sonra bu insanları bunalıma iten şey nedir...?

Eskiden giyinip sokağa çıktığımızda dünyanın en mutlu insanı olurduk.

Evlere ne gelen var eskisi gibi, ne giden. Adet yerini bulsun diye gelenlerinde ne gözlerinde pirilti, ne içlerinde heyecan, ne de bayramin çoşkusu görülmüyor.