Stres Nasıl Atılır?
Televizyonlar bir garip.
Öyle bir yayın yapıyorlar ki!
İnsanda dinleyecek hal bırakmıyorlar.
Savaş,
Bombalama,
Katliam.
Birinden kaçsan, ötekine mutlaka yakalanırsın.
Ve de bu dünyada yaşadığını için mecburen,
Kulak kabartırsın.
Sonra da ne moral kalıyor,
Ne de sinir.
Sokak bile bir garip.
İnsanlar endişeli,
Gelecek korkusu gözlerinde,
Nevruz ateşi Türk İnsanını bir başka yakıyor.
Bitişik düzende askeri yürüyüşler yapan KÜRT milisler,
Öcalan posterleri,
Türkiye"nin yarısını gasp eden sözde KÜRDİSTAN haritaları,
PKK paçavraları,
Ve de PKK marşı.
İnsan sokağa bile çıkmaya korkuyor.
Kaş, Kalkan"dan Hasan Baysal arıyor.
Ülkücü dostumuz.
"Abi, bütün çalışmalar tamam, Allahın izni ile bu seçimi alacağız, MHP"ye
Akın akın hücum var" diyor.
Gönlümüze su serpiyor.
Tam moralimiz düzeldi diyoruz, önümden üç beş çapulcu geçiyor.
Tipleri bile bozuk.
Bir ellerinde PKK bayrakları,
Diğer ellerinde garip bir poster küfredercesine önümden geçiyorlar.
Sırıta sırıta.
Artık bu stresten kurtulma zamanı.
Ben kaçıyorum dostlar.
Nişantaşı'na…
Serpil Ablamın resim sergisi var,
Oraya gidiyorum.
Şöyle bir sanat çevresine takılayım,
Hem kültürümü artırayım,
Hem de bu günlük "ÜZÜNTÜ" hengâmesinden kurtulayım.
Şimdi Serpil Abla"da kim?
Diyeceksiniz!
Anlatayım...
Serpil Ablamız Türk anası TÜRK, bir ressamımız.
Oyları hep ülkücü hareketin olmuş.
Kargadan başka kuş, MHP"den başka parti tanımam diyor.
Mücadelesi vatan millet yolunda,
Kurtuluş reçetesi olarak MHP"yi görüyor.
Köklerinden olsa gerek.
Şöyle bakınca yüz hatlarında "TATAR" esintilerini net olarak görürsünüz.
Birlikte olduğumuz yazlıkta lakabı "HANIMELİ".
Benim taktığı ise farklı "BOZKURT SERPİL".
Bu düşünceler içinde kendimi,
Nişantaşı Art Galerinin önünde buluyorum.
Kapıda Serpil Ablamızın "SPONSORU" var.
Eşi Adnan Komutan.
Adnan Akgün zamanın fantom pilotu,
Prof.Doc. Işık Akgün"ün de amcası.
Şimdilerde THY"den emekli kaptan pilot.
Maaşını alıyor,
Serpil Ablanın sergilerinin masrafına yatırıyor.
Böylece eşini mutlu ediyor.
Eh eş mutlu olunca dolayısıyla kendi de mutlu oluyor.
Neyse…
Sanat evine giriyorum.
Şapkalı, Kaşkollu entel ressam ve de izleyicilerimiz.
Eşim de şapka giydiğinden,
Pek sırıtmıyoruz.
Araya karışıyoruz.
Duvarlar resim dolu.
Belli ki el emeği göz nuru,
Fiyatlarını soruyorum?
"Sorma!" diyorlar, seni açmaz.
Hem zaten alacak bakışınız da yok.
Bakıyorum aradan ATAKAN sıyrılıyor.
Yazlıkta elimizde büyüyen, şimdilerde ortaokul öğrencisi minik bir delikanlı,
Serpil Ablanın torunu.
Bana limonata getiriyor,
Sevgisinden ikramda kusur etmiyor,
O bile kendine bir rol biçmiş.
Ressamlarla muhabbet renkli,
Anlamadan sanattan konuşmak o da ayrı bir sanat.
Galeri sahibi ile tanışıyoruz,
İlk davetimi alıyorum;
Eyüp"te açılışımız var, yabancı bir bakan gelecek" beklerim ağabey diyor.
"Başüstüne" diyorum.
Topluluktan kopup dolaşıyorum, resimler arasında.
Resimlerin tarzı "SOYUT",
Böylece kültürüme bir resim tarzı ekleniyor.
Boyalar birbirine geçmiş,
Gözü olmayan varlıklar, anlamıyorum.
Ama tarz bu.
Anladığım bir şey var.
Kapının önü sigara tiryakisi sanatseverlerle dolu.
Belli ki onlar da stresli.
Sigarayı emzik gibi çeken genç bir kızımızı uyarıyorum;
"İçtiğin sağlığa zararlıdır" diye.
İlginç bir cevap veriyor;
"Akşam arada bir televizyon seyret, memleketin halini gör, sigara değil esrara bile başlarsın".
Demek ki ses başka görüntü başka.
Bura insanları da streste.
Memleket stresinde.
