Sizin Hiç Babanız Öldü mü?..

HER dostun ölümü, sonsuz bir pişmanlık bırakır geride...

Keşkeler…

Keşke daha çok arayıp sorsaydım...

Keşke daha çok görüşsek, sevgimizi, dostluğumuzu daha önce başlatsaydık...

Bende de aynı duygular iki yıldır hâkim...

Zeki Ağabey'i hatırladıkça bu duygular daha çok katmerleşiyor...

Şimdi de suskunluğum yapıştı dilime...

Çünkü sen yoksun...

AYRILIK ACISI...

MEĞER solmayan çiçek, rüzgâr yemeyen kaya, devrilmeyen çınar yokmuş...

Senin devrileceğini, sırtını kara toprağa yaslayacağını ve de zamansız ''Allahaısmarladık dostlar'' demeden gidebileceğini hiç mi hiç düşünemezdik.

2 yıl oldu hâlâ gidişini düşünemiyor, ölümünü kabul edemiyoruz...

Dünyadan göçmüş bir dostun, bir ağabeyin ardından yazı yazmanın tek tesellisi, anılarda yeniden buluşabilmedir.

Geçmişten bölük-pörçük görüntüler çıkarıp; onlara tutunup ayrılık acısını hafifletmektir...

Her dostun ölümü kayıptır; ama bu ''sevgiden kayıp'' anlamına gelmez...

Sevgi ölümle eksilmez, artar, büyür, yoğunlaşır, sıcaklaşır...

TESELLİLERLE AVUNMAK...

 BİR dostun ölümü her zaman insanın içini acıtır...

Onunla yaşadığınız şeyleri hatırlar üzülürsünüz...

Fakat bazılarının ölümü sizi çok fazla üzer; sarsılır ve kahrolursunuz. Sonra, "Her nefis ölümü tadacaktır" ayetini hatırlar ve teselli ararsınız...

Sevgili dost, sevgili ağabey, Cemal Süreya'nın bir şiiirini mırıldanıyorum seni hatırladıkça:

Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü, kör oldum.

Yıkadılar, aldılar, götürdüler.

Babamdan ummazdım bunu kör oldum.

Siz hiç hamama gittiniz mi?

Ben gittim lambanın biri söndü

Gözümün biri söndü kör oldum.

Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak

Söylemesine maviydi kör oldum

Taslara gelince hamam taslarına

Taslar pırıl pırıldı; ayna gibiydi

Taslarda yüzümün yarısını gördüm

Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü

Yüzümden ummazdım bunu kör oldum.

 Geride bıraktıkların iki yıldır ağlıyor Zeki Ağabey, hâlâ gelmedin.

Nerdesin şimdi nerde, sesin duyulmuyor niye?

Güneşin kızgınlığı ile karışıyor gözyaşlarım, teker teker düşüyorlar kara toprağa...Düşerken içimi de yakıyorlar.

Ve dilimde bir türkü:

AH ŞU 21 AĞUSTOSLAR'IN GÖZÜ KÖR OLSUN

AYRILIKLAR tarih yazar bu mevsimde...

Yaprak veda ederken süzülüşünde hüzün bir gölge olur gözlerde...

Yok oluşlar başlar 21 Ağustos'ta..

Sen yoksun...

Boşuna yağıyor yağmur...

Birlikte ıslanmayacağız ki...

Boşuna ısıtıyor güneş...

Birlikte terlemeyeceğiz ki...

Boşuna bu nehirlerin çırpınıp akması...

Kıyısında beraber oturup göremeyeceğiz ki...

Uzar uzar gider boşuna yorulur yollar...

Birlikte yürüyemeyeceğiz ki...

Boşuna düdük çalıyor Kandilli'de gemiler...

Birlikte selamlamayacağız ki...

Özlemler de; ayrılıklar da boşuna

Öyle uzaklardayız...

Birlikte ağlayamayacağız ki...

BİRŞEY var adını koyamadığım...

Bilmem sen ne diyorsun buna?

Sıkıntı desem değil; acı desem hiç değil...

Duvarlar üstüme geliyor...

Kapatıyorum gözlerimi...

Açtığımda seni görmenin hayaliyle ama yoksun...

Büyük umutlarla açtığım gözlerim...

Seni göremeyince tekrar kapanıyor.

Mutlu olduğumda ağladım...

Hüzünlü günlerimde ağladım...

Acılar yaşadım ağladım...

Alnımın kara yazısına ağladım...

Sevdim yine ağladım...

Sevdiğimden ayrıldım ağladım...

Sevdiklerimin gidişine ağladım...

En sonunda senin gidişine ağladım...

Sen okumayı, yazmayı ve şiiri severdin.

Bak Orhan Veli ne diyor:

Ben de diyorum ki ''Ama senden ayrı

gezen yürek değil beden oldu...''

Nur içinde yat...